Translation talk:Incgren txt/pl
Specyfikacja techniczna: Granat zapalający
POZIOM DOSTĘPU: ŻÓŁTY
Jednostka interwencyjna PHALANX
Dokument techniczny, Kategoria Delta
Sporządzony: 20 Marca 2084
Przez: Mjr Paul Navarre, JBR: Dział Inżynieryjny, PHALANX, Dowództwo Operacji Atlantyckich
Przegląd
Atak Obcych przeprowadzony na Bombaj jasno dowiódł niewątpliwej przewagi technologicznej wroga. Niezdolność wojsk Sprzymierzonych do uzyskania wymiernych efektów bojowych podczas próby kontrofensywy ujawniła poważne słabości dotychczas stosowanych środków uzbrojenia i treningu taktycznego. Kompletne wykrwawienie trzech doborowych batalionów pozwoliło jedynie powstrzymać niewielkie siły obcych, praktycznie nie zadając przeciwnikowi poważniejszych strat. Zadaniem nowo tworzonych sił PHALANX będzie zmiana tych statystyk na naszą korzyść; do tego potrzebne będzie wszystko, co dzisiejsza ziemska technologia ma do zaoferowania.
Powołanie do życia programu "Excalibur" ma na celu zaprojektowanie i stworzenie broni (oraz innych środków nowoczesnego wyposażenia takich jak np. osobiste pancerze), pozwalających na nawiązanie skutecznej i równorzędnej walki z Obcymi. Środki te projektowane są pod kątem podniesienia efektywności żołnierzy w boju oraz zwiększenia ich szans na przetrwanie podczas starcia.
Granat zapalający należy do specyficznej kategorii broni, których efekt działania polega głównie na wykorzystaniu niszczących właściwości ognia. Ładunek wybuchowy granatu służy tu do rozpylenia materiału łatwopalnego w strefie rażenia, przy jego jednoczesnym podpaleniu. Główne składniki materiału łatwopalnego to termit (mieszanina glinu z tlenkami metali), azotan baru, siarka, oraz substancja wiążąca, których mieszaniny w różnych proporcjach są wykorzystywane w broniach zapalających praktycznie od końca II wojny światowej. Większość granatów wyposażona jest w zapalnik czasowy powodujący detonację właściwego ładunku z pewnym opóźnieniem; uruchomienie zapalnika następuje w momencie odskoczenia tzw. łyżki, normalnie zabezpieczonej zawleczką.
Do wyposażenia żołnierzy PHALANX został wybrany granat zapalający M-71, produkcji amerykańskiej. Jego zewnętrzną warstwę wykonano z tworzywa sztucznego, której rozerwanie nie spowalnia rozproszenia płonącego materiału w obrębie strefy rażenia. Jako materiału wybuchowego użyto C8. Zewnętrzna warstwa skorupy M-71 jest gładka i nie poddawana żebrowaniu (w przeciwieństwie np. do najpopularniejszych podczas II wojny światowej granatów o charakterystycznej, „spękanej” powierzchni), co znacznie poprawia precyzję rzutów (turlania) po zróżnicowanych podłożach.
Sugerowana Doktryna Postępowania
Granaty zapalające, oprócz standardowego zastosowania jako broni wsparcia bezpośredniego, mogą być wykorzystywane dla osiągnięcia przewagi taktycznej także na inne sposoby. Ich rozciągnięty w czasie efekt działania może pozwolić np. na zamknięcie dróg ewakuacji wroga, czy zmuszenie go do przemieszczenia się.
Użycie granatów zapalających nie jest polecane, jeśli w strefie rażenia występuje ryzyko pojawienia się cywili. W takich sytuacjach dobrą alternatywą może być granat ogłuszający.
Wszyscy żołnierze PHALANX nie obsługujący broni ciężkiej powinni być wyposażeni co najmniej w jeden granat dowolnego typu (odłamkowy, zapalający, ogłuszający lub inny).
Dodatki
Brak.